Waar het allemaal begon... Deel 3

In mei hield ik ook een laatste 'fotoshoot'.

Een laatste wandeling in de duinen. Ik zag Maika zo genieten. Ze hield altijd van de duinen! En eerlijk gezegd, ik genoot er ook van. Even leek het wel alsof het allemaal een droom was. Ik ben dankbaar voor die wandeling!

Eenmaal terug thuis had Maika dringend nood aan rust. Dit hielden we aan voor een paar dagen want het was wel wat veel geweest voor ons mokje.

Ik zou zo graag zeggen dat alles beter werd, maar het tegendeel is waar. Maika had me steeds meer nodig, ze had het steeds moeilijker. Eind mei stuurde ik een mailtje naar DAC Malpertuus met de vraag of we nog iets konden doen of als dit het laatste was. Daarbij voegde ik dit filmpje.

Je ziet het vast zelf wel. Heel traag met ieniemini stapjes geraakten we vooruit. Je kan je afvragen waarom we nog gingen wandelen? Ik vroeg het mezelf ook vaak af. Maar Maika stond er op dat we 's avonds gingen wandelen. Elke avond stond ze klaar voor de deur, klaar om te wandelen. Als ik niet zou toegeven dan ging ze janken en blaffen.

Het was juni 2023. Een maand met behoorlijk wat zon.

Iets waar ons moksje behoorlijk van kon genieten en als ik kon deed ik graag met haar mee.

Ik herinner me nog goed dat ik vlug een paar oude handdoeken haalde om in het gras te leggen zodat we samen konden genieten van de zon. Stiekem vielen we ook samen in slaap, met de warmte op ons gericht.

We zijn een paar dagen verder in juni en ik kreeg telefoon van de dokter uit de dierenkliniek. Ik voelde het direct, dit is geen goed nieuws... dit was het laatste dat we konden doen... Het enige dat ik voor haar nog kon doen is haar verlossen van haar pijn. Tranen vloeiden over mijn wangen. Ik wist dat dit het beste was dat ik kon doen, maar hoe in godsnaam beslis je wanneer? Ik kreeg aan telefoon nog te horen dat ik echt mijn uiterste best had gedaan en dat ze bij iemand anders wel nooit zoveel kansen zou gekregen hebben. Ik zou het zo opnieuw doen.

Ik deed mijn best om alles wat te laten bezinken. Maar ja, hoe in godsnaam neem je die beslissing? Er ging geen dag voorbij zonder dat ik wel eens in tranen uitbarstte. Hoe moest ik dit allemaal verwerken? Ik probeerde van elk momentje nog te genieten samen met Maikatje.

Ik zou graag deze blog die ik vandaag typ wat vrolijker maken, wat leuker en wat positiever. Maar de wereld is soms hard en dan kan je niet anders. Want hoezeer we ook genoten van dat mooie weer, ik zag elke dag dat ze het moeilijker had. En ik wist ondertussen dat niets van medicatie nog kon helpen opdat ze zich terug beter zou voelen.

Maika begon ook steeds meer te piepen en te janken in huis. Ze zocht extra veel nabijheid op en week geen seconde van mijn zij. Maika vond haar rust minder en minder als ik niet in de buurt was. Ze had alle steun meer dan nodig. Alles werd gepland zodat ze zo goed als nooit meer alleen was.

Mijn vriend en ik besloten om een bed beneden te maken uit 2 matrassen zodat ik bij Maika kon blijven slapen. Maika kreeg het steeds moeilijker om alleen te zijn. Ze had echt alle steun nodig.

Maika vond de matrassen natuurlijk helemaal geweldig!! Je raadt vast wel wie alle plaats in nam? Jup, ons beesie nam alle plaats in. Ik zocht er wel een plekje naast. Maika had hierdoor meer rust en was minder angstig.

Ons huisje zag er niet meer even ordelijk uit, maar Maika ging echt wel voor op alles. Dus niet mee inzitten als je wat rommel ziet op de foto's. Ons beesie verdiende alle aandacht, liefde en steun. Nu bracht onze troela wel graag alles van botjes en dergelijk mee naar het bed. Hierdoor was het al rap niet meer het properste bedje, chance dat het wasmachientje goed werkt!

Ik was me ervan bewust dat ik eens die grote beslissing moest gaan nemen. Elke keer ik er aan dacht, sprongen de tranen in mijn ogen. Hoe kan ik nu mijn allerbeste vriend laten inslapen. Haar NOOIT meer terug kunnen zien, nooit meer samen knuffelen, nooit meer samen spelen...

Ik denk dat er een week en half voorbij ging en ik had nog steeds niets besloten.

Ik had in het verleden al eens gevraagd aan mijn fysiotherapeut (ook dierenarts), als ik Maika daar kon laten inslapen. Omdat Maika daar graag kwam en ze kon ook aan Maika komen zonder dat ze uitvloog. Ik wou Maika zo weinig mogelijk stress bezorgen.

Intussen probeerden we te genieten van de kleine mooie momentjes. We gingen regelmatig naar de snuffeltuin van Letsdogit. Nu nog iets meer dan anders. Ze kon daar zo van genieten, al was het vaak niet lang dat we er waren, soms amper een kwartiertje. Maar dat kwartiertje was volledig van ons <3

Dankjewel lieve An dat we extra konden komen genieten van de prachtige snuffeltuin!

Ik wou nog zoveel mogelijk tijd met haar kunnen doorbrengen voor ik haar liet gaan. Maar hoe plannen mensen dit in? Ja sommige kunnen niet anders door iets dat heel acuut optreedt, zoals een hond die niet meer eet of drinkt en dat ze ontdekken dat het door kanker komt, of een ongeval waarvan de verwondingen te erg zijn. Maar dit is iets dat echt al even meegaat en telkens enkel erger en erger werd. Wanneer is dan het goeie moment?

Ook een mooie laatste keer brak aan: Maika haar 7e verjaardag!

Dat wou ik extra vieren. Ik bakte een hondentaart voor haar!

En ze kreeg heel wat extra's! Al kreeg ze dat stiekem nu wel vaker gezien de situatie.

Dat vond ons mokje absoluut niet erg!

Maika smulde van haar taart, het smaakte naar meer.

Ze kreeg allemaal extraatjes, dat verdiende ze!

We hadden verder ook een fijne wandeling maar vooral veel knuffeltjes!

Het was een mooie dag❤️

Een paar dagen later

Ik wist dat ik geen congé meer kon vragen en ik kon haar ook niet 's ochtends laten inslapen en dan gaan werken. Dat had ik niet volgehouden. Maar eerst gaan werken en dan na mijn werk laten inslapen is helemaal een 'no go'!

Mijn vriend en ik werken in vroege - en late shifts (en alles dat er tussen valt) en ik ben 1 dag vrij in de week en 1 in het weekend. Dus dit was niet evident. Ik moest dit dus gaan inplannen... iets wat ik niet meer wil doen, toch zeker niet zoveel op voorhand.

Uiteindelijk kon ik wisselen met een collega en was ik uitgekomen op 29 juni. Ik raapte al mijn moed samen en legde de dag vast.

Wandelen

Al stond Maika er op om elke avond te gaan wandelen, ze genoot er toch steeds minder van. Maika wou absoluut niemand tegen komen. Bij iedereen die we passeerden of zelfs maar zagen in de verte, vloog Maika uit. Dat gold niet enkel voor mensen, ook voor honden, katten en alles wat we zagen. Ze leek wel kwaad op de wereld. Het deed me altijd pijn als ik haar zo zag, maar toch wou ze elke avond naar buiten.

Maar eerlijk gezegd, begon ook dat te minderen, door de vele pijn en invloed en van de medicatie bleef Maika toch soms liever in de zetel zitten. In deze periode stelde ik zelf niet meer voor om te gaan wandelen want ik wist dat ze meer nood had aan rust.

Die laatste dagen was Maika constant aan onze zij, ze wou helemaal niet alleen zijn. Als we eten maakten, lag ze vlak achter ons. Als we tv keken, lag ze op de matras of in de zetel. Als mijn vriend naar buiten ging, dan ging ze mee. Als ze dan toch even alleen moest zijn, al was het maar omdat ik naar het toilet ging, dan begon ze hoog te blaffen en wat te janken. Ze had ons zo hard nodig. Ons beesie had het met de dag moeilijker. Soms vroeg ik me ook wel af waarom ze moest wachten op... je snapt het wel. Maar dan andere dagen kon ik haar nog zo zien genieten, gewoon genieten in de zon, genieten van bij ons te zijn. En dan deed ik niet liever dan mee met haar genieten. Dat is toch wel iets dat ik van haar geleerd heb.

28 juni

Ons beesie werd graag gezien, heel graag. Ik weet dat ik het al zo veel gezegd heb maar Maika kon zo genieten van de liefde die ze kreeg. Zo dankbaar! Zo gingen we ook voor de laatste keer naar het huis van mijn ouders. Waar ze 3 jaar gewoond had en ook nog regelmatig eens ging. Dat was nog steeds een thuis voor Maika.

Ook extra lekkers werd gegeven, zoals een lekker stukje biefstuk. Dat heeft haar zeker gesmaakt!

29 Juni

De dag breekt aan en proberen vooral van alles genieten.

Een timelapse door middel van foto's en video's. Deze blog brengt zoveel los, we zijn nu 9 maand verder en dammmmn ik mis haar nog elke dag. Het lijkt echt niet zo lang geleden. En toch lijkt ergens alles zo ver weg.

( 15 juni 2024)

We zijn bijna een jaar verder en toch blijft deze blog zeer moeilijk om te schrijven.

Om maar eens te zeggen hoe groot de liefde was en hoe groot het verdriet is...

Onze luie ochtend startte en Maika was net zoals mij geen ochtendmens/hond. 10u56

We waren al rap buiten en hoorden de straaljagers die al vollop aan het oefenen waren voor de air show. Terwijl had Maika het perfecte plaatsje gevonden om haar behoefte te doen: bij de bloemetjes... 11u07

Als extra bovenop het ontbijt kreeg ze nog een frans stokbrood. Brood en stokbrood was altijd grote favoriet van haar. Al is het niet zo gezond, maar op die allerlaatste keer zal het niet komen. 11u11

Na wat rusten is het natuurlijk ook belangrijk dat de vogeltjes wegblijven als je ze net hebt weg gejaagd. 12u16

Tijd om nog even te spelen! 12u23

Mokje besloot om toch nog een van haar knuffels proberen kapot te maken. 14u41

Ik heb deze trouwens nog steeds liggen <3 12u24

Nog even samen genieten, dicht bij elkaar 16u00

Een laatste snuffelwandeling. 16u57

En dan zat onze lompe troela vast tussen de brievenbus, iets heel typisch voor Maikatje. Ik moet toch altijd lachen als ik deze foto terug zie! 17u01

Als laatste voor we door moesten ging zo nog dicht liggen bij Joz, mijn vriend 17u46

Niet voor de gevoeligen, trigger warning

Het is avond en het wordt tijd om te vertrekken. Ik haal eerst mijn mama nog op, zo zijn we niet alleen.

Mijn papa en mijn broer gingen toch nog vlug een allerlaatste keer dag zeggen. Tranen vloeien, Maika had hartjes veroverd, ze was jouw steun en toeverlaat als je het moeilijk had. En toonde hoe je geniet van het leven.

We gaan met de auto en zijn er snel. Te snel…

Ik haal Maika uit de auto, maar ze wil niet naar binnen. Dit was de eerste keer dat ze niet wou. Ik denk dat ze echt wel voelde dat er iets niet fijn ging gebeuren. Na haar wat tijd te geven gingt ze mee naar binnen.

We starten met een laser sessie om de stress wat te verminderen. Dit was ook zo gepland en ging goed. Daarna starten we met verdoving, iets waar Maika al lang geen fan meer van was en dus ging dit niet vlot. Na een tijdje was Maika nog steeds niet onder narcose. Er wordt beslist om nog een extra dosis te geven. Na enkele minuten viel ons meisje in een diepe slaap, op mijn jas, mijn geur. Tranen staan in mijn ogen.

Vervolgens komt de grote stap. Ze krijgt een injectie waardoor haar hartje stopt met kloppen.

De injectie wordt gegeven via een ader in haar poot. Ik hoor haar stoppen met ademen, en er wordt gecontroleerd als haar hartje gestopt is met kloppen. En dat was het niet…

Het is niet meer zo sterk maar de laatste elektriciteit in haar hartje was nog steeds aanwezig. Het bloed werd nog zachtjes rond gepompt. We geven het nog even tijd. Er wordt opnieuw gecontroleerd. En nog steeds geen verandering.

We beslissen om nog een dosis te geven. In het hart.

Ik bereidt me voor in mijn hoofd op wat er zal gebeuren. Ik kijk naar Maikatje haar hoofd en leun dicht er tegen aan. Na een paar minuutjes controleren we opnieuw. Maar nee… Maika gaf niet op… dit deed zoveel pijn. Je kan niet meer terug. Ze wou dit niet. Maar ze kon ook niet meer leven, daar genoot ze niet meer van. Maar afscheid nemen van mij, van ons. Dat hield haar tegen. Blijkbaar gebeurd het wel nog dat wanneer er een sterke band is, afscheid nemen moeilijk gaat.

Na al meer dan een halfuur later dat Maika niet meer ademde, en toch klopte haar hartje nog stilletjes.

We kunnen niet anders dan nog een 3e injectie te geven. Heel deze tijd weet je niet hoe je je voelt. Het ene moment stort je in, ander moment lijk je even oke. Een nare ervaring.

De 3e en laatste injectie wordt gegeven en na 2 min was haar hartje nu wel gestopt. Voor goed.

Ik brak, mama huilde mee. We namen tijd om ‘te bekomen’. Maar echt bekomen doe je niet.

We droegen haar samen naar de auto en legden haar zachtjes neer. Ik legde nog een deken onder haar hoofdje. We brachten haar weg naar het crematorium en namen daar nog een laatste keer afscheid. Ze kreeg nog een heel dikke en lange knuffel van me. Iets wat ik heel erg mis nu.

Slaapzacht mokje, tot ziens ❤️

Liedjes in de video + korte uitleg

Meau: Proosten

Maika hield van het leven

Meau: Als geen ander

Ons liedje, we helpen elkaar, we zijn trots op elkaar en hebben samen een hele weg afgelegd

Meau: Als thuis

Maika voelt haar goed en vertrouwt in de nieuwe omgeving

Benr: zolang het nog kan

Alles doen zolang het nog kan, afscheid nemen