Waar het allemaal begon... Deel 2

De revalidatie mag beginnen

Het was 16 november 2022 en de dokter gaf groen licht! De 4 extra weken benchrust zijn eindelijk voorbij! We mochten nu eindelijk onze wandelingen weer opbouwen en opnieuw starten met de hydrotherapie bij de fysiotherapeut.

Ik ging bijna elke week en met de tijd dan om de 2 weken naar de fysio. En nog steeds ging ze graag. Ik merkte wel dat ze het hydrotherapiebad minder leuk vond dan tijdens haar eerste revalidatie. Al deed ze wel nog steeds goed haar best. Stiekem ging ze af en toe wel eens in staking en stopte ze letterlijk met wandelen. Kan je het je inbeelden dat je je hond ziet blijven staan en dat die band gewoon voort blijft bewegen? Best wel grappig maar niet zo ideaal. Ik sprak haar met al mijn enthousiasme toe om terug vooruit te stappen en yess dat werkte!

Maika vloog daarna weer minder uit en begon weer terug te spelen. Wat was ik dankbaar (en ben ik eigenlijk nog steeds) dat ik deze operatie nog liet uitvoeren. Ondertussen stond ik niet stil en maakte ik een afspraak met een gedragstherapeut om beter te kunnen omgaan met haar uitvalgedrag op straat. Ik wou ontspannen kunnen wandelen met Maika.

Op de afspraak leerde ik veel, ik leerde verschillende technieken die werken zonder dat er voeding aan te pas komt. We werkten met een 5m lijn, iets waarmee ik nog niet zo vertrouwd mee was. Maar de goede begeleiding zorgde ervoor dat ik er meer vertrouwen er in had. Tijdens de sessie hielden we ook een pauze omdat Maika ook nog steeds aan het revalideren was. Deze sessie gaf mij veel handvaten over wat ik beter wel en niet doe. Hoe ik alternatieven kon tonen aan Maika als ze het moeilijk kreeg.

Deze quote is ook blijven plakken: We gaan wandelen voor onze hond, niet voor onszelf. Dus als ze even tussen de struiken wil snuffelen naast het pad, dan is dat oke'. Dat is me bijgebleven. De quote is mogelijk niet helemaal exact hetzelfde maar het komt wel daarop neer.

Ik was (en ben) zeker niet de enige die niet stil stond bij waarom we eigenlijk gaan wandelen met onze hond. Lang dacht ik dat de hond wel naast me moest lopen en dat we 'de baas' over onze hond moesten zijn. Ondertussen was dit wel al wat afgezwakt en was ik vooral zoekend naar hoe het wel anders kon.

Leuk nieuws!

Een nieuw avontuur was aangebroken want samen met mijn vriend had ik een huisje gekocht!! Een halfopen bebouwing met een ruime tuin.

Ik was vooral bezig met hoe ik het voor Maika het makkelijkst kon maken. Zou ze makkelijk wennen aan haar nieuwe omgeving. Zou ze wel alleen kunnen blijven in haar nieuwe omgeving?

Ik ging opzoek naar een bench die ik daar al kon zetten zodat ze al wat kon wennen aan haar nieuwe huisje. Want we wilden wel nog wat schilderen en zouden dus nog niet meteen verhuizen.

Ik nam haar mee en liet haar rustig alles verkennen. Ik denk dat ik haar eerst enkel de benedenverdieping liet verkennen en later ook eens de bovenverdieping. Wat deed ze dat goed!

Ze was ook helemaal fan van de tuin, of toch zeker van de struiken. Maika deed namelijk niets liever dan door de struiken lopen.

Throwback

We hebben nog maar een week de sleutel van ons huisje en ik neem Maika nog eens mee om te laten wennen. Ik doe ze alvast naar binnen, check of de deur van de living toe is en ga vlug iets halen uit mijn auto. Op straat kom ik een mevrouw met een hondje tegen die me welkom wil heten in de buurt. Ik babbel even en ik krijg een gevoel dat ik toch even moet kijken naar de deur.

Daar staat Maika. Ik snap er niets van?!? Ik weet dat Maika heel graag naar het hondje wil gaan. Ik probeer nog iets te zeggen zoals 'Maika, blijven', maar weet al dat het geen nut heeft. Ik zie Maika naar buiten stormen en ik zeg zoals iedereen 'ze doet niets hoor', vooral in de hoop dat de mevrouw in kwestie niet te veel in paniek zal geraken. Maika gaat recht op dat hondje af, weliswaar om te snuffelen. Dat kleine hondje begint wat rondjes te draaien en die mevrouw doet dat ook. Ik kijk kort toe wat mijn hond doet en hoe ik haar kan vastnemen aan haar halsband.

Ik kan ze vlot vastnemen en zet een paar stappen achteruit. Maika blijft rustig bij mij staan. De mevrouw helemaal in paniek en werd zelfs wat boos op haar hondje. Ik probeer uit te leggen dat het zo erg niet is en dat het ook niet mijn bedoeling was dat Maika naar buiten zou komen. Het was uiteraard geen ideale situatie, maar er was ook geen agressie. De mevrouw brabbelt nog wat terwijl ze weg loopt. Ik denk niet dat ik ze dan nog ooit ben tegengekomen.

Nu vraag ik me af hoe Maika is ontsnapt en we gaan terug naar binnen. De deur van de living is nog steeds toe. Ik kijk naar de andere kant en zie dat de deur van de bureau wel open is. Die was toch ook toe? Ik ontdek dat de deur 'klik' moet zeggen om toe te zijn, anders gaat hij vanzelf terug open als ik de voordeur open doe. Lesje wel geleerd!

Verhuis

Midden februari 2023 trokken we in ons huisje in. Ik vond het toch wel spannend zo die eerste nachten.

Maika slaapt in haar nieuw huisje

Maar Maikatje was eigenlijk echt wel super dapper! Ze was echt wel oké met haar nieuwe stekje. Maika kreeg verschillende plekjes in huis. Een bedje in de living, haar bench in de bureau van mijn vriend en een matje in de veranda. Daar ze genoot graag van de zon.

Maika creëerde een gewoonte om dagelijks te rollebollen in ons gras, ik genoot ervan om haar bezig te zien!

De wandelingen werden steeds rustiger, al zijn de poezen in de buurt wel een uitdaging. Maar stap voor stap raakte ze ook hieraan gewoon.

In april merkte ik dat de wandeling niet alleen rustiger gaan maar ook moeizamer gingen. Ze geraakte op sommige dagen ook bijna niet vooruit, al wilde ze wel heel erg graag. Maika vroeg bijna nooit om terug te keren naar huis, gewoon blijven gaan was haar boodschap. Maar daar deed ik niet aan mee want ik wist dat het beter was voor haar om een kortere wandeling te doen. Op dat moment duurden onze wandelingen 5 a 10 minuten. Die 10 minuten waren eigenlijk best al lang voor haar. Verder werd ze ook extreem aanhankelijk. Ze werd zelfs soms een beetje angstig als ze niet bij mij was.

Eind april ging ik terug naar de dierenkliniek. We hadden best een heftig gesprek want ik voelde mij al wat ten einde raad. De dokter nam zoals altijd zijn tijd met Maika. Hij verteld me dat we eventueel een prothese zouden kunnen doen voor haar voorpoot. Maar hij raadde het niet echt aan. Maika had op te veel plaatsen artrose en dit zou hoe dan ook blijven verergeren. Het is dan ook nog eens een lange revalidatie voor iets waar ze dan mogelijks nog niets aan zou hebben. Want doordat ze op zo vele plekken artrose had en ook spondylose in de rug, ging ze nooit echt veel beter worden... Ze kreeg 2 extra medicaties bij: Tramadol (een soort morfine) en 2x per dag en Gabapentine 3x per dag. Door deze medicatie werd ze rustiger en ook soms wat suffer.

Dus dan kreeg ze per dag:

2x hyaloral (supplement)

2x anibidiol (supplement)

3x tramadol per dag

2x gabapentine per dag

Galliprant werd afgebouwd en werd enkel nog gegeven op dagen dat ze extreem veel pijn had.

En daarbij ook nog een maandelijkse spuit librella.

! Geen medicatie geven zonder de dierenarts te raadplegen !

Na een paar dagen merkte ik toch wel weer wat verbetering. Ze kon weer beter stappen en ging net iets vlotter op haar bedje. Ook in de zetel springen vond ze geen probleem en ze speelde ook weer af en toe. Ik leerde meer te genieten van de kleine dingen. Genieten van hoe we samen zaten in de zetel zaten waarbij ik bijna zelf geen plaats meer had, samen zitten in de zon zaten en af en toe samen sliepen. Ik genoot van onze mini wandelingen en hoe ze me elke dag weer verbaasde dat ze toch weer beter om kon met de prikkels. Zelfs de katten in de buurt liet ze dikwijls met rust. Ik voelde me zo trots! Zelf met al onze uitdagingen, keek jij steeds vooruit.

Mei was echt 1 van de moeilijkste maanden van mijn leven. Ik kan het eigenlijk bijna niet typen...Ik probeer het kort uit te leggen.

Ik werd opgebeld op mijn werk omdat het niet goed ging met mijn broer. Hij was slecht geworden op zijn werk en werd met de ambulance afgevoerd. Er was iets gebeurd dicht bij zijn hart zeiden ze en hij moest geopereerd worden. Ik besliste om samen met mijn de rest van mij gezin naar het ziekenhuis te gaan. Aan mijn vriend vroeg ik om te zorgen voor Maika want zij had het ook al zo moeilijk. Ik kwam daar aan rond 18u denk ik. Ik wist ondertussen al dat er een scheur zat in zijn aortaboog en dat het eigenlijk elk moment kon springen...

Mijn wereld stortte in. We zitten daar net zoals in de films te wachten... Uiteindelijk gingen mijn andere broer en ik 's nachts nog naar huis. Mijn ouders bleven daar. De operatie duurde uiteindelijk ongeveer 8u! Kan je inbeelden dat je zo lang gewoon zit te wachten?

Ik kwam terug thuis en Maika was rustig aan het slapen in haar bedje. Mijn vriend was nog steeds wakker. Ikzelf hield het bijna niet meer vol en vroeg aan mijn vriend om mij wakker te maken als er nieuws was. Uiteindelijk was de operatie goed verlopen en werd hij nog even in een coma gehouden. Hij was nog steeds zeer kritiek.

Ik vertel dit nu in grote lijnen want ik zou hier wel een boek over kunnen schrijven, geloof het of niet maar ik laat eigenlijk wel nog veel details en delen weg.

Even terzijde, mijn papa had 3 jaar geleden ook al iets gelijkaardigs meegemaakt, dus ik wist heel goed hoe ernstig de situatie was.

Wonder boven wonder komt mijn broer hier door. Speciaal was het moment dat hij wat wakker was. Één van de eerste dingen die hij zei was: 'hoe gaat het met Maika'.

Mijn hartje smolt. Ik zei dat het wel goed ging want wou eigenlijk niet te veel zeggen dat ik merkte dat ze achteruit ging.

Tijdens deze periode zag ik hoe mijn broer telkens beter en beter werd. Daar ben ik dankbaar voor! Maar ook zag ik Maika toch weer sneller achteruit ging. Ik merkte dat dit wel eens de laatste maand(en) konden zijn. Mijn hart brak opnieuw.

Eerlijk? Ik kon niet meer denken. Ik vergat van alles, had niet door dat ik nog mijn auto terug moest ophalen bij de garage. Ik vergat waar het appartement was van mijn tante waar ik al best veel geweest was.

Daarom ben ik ook een tijdje thuis geweest, een poging om alles wat te verwerken.

Ik had heel veel steun aan Maika. We zaten veel samen in de zetel, dicht bij elkaar. Op dagen dat er zon was zat ik ook soms buiten in de tuin. Want vitamine D is ook belangrijk en zorgt er voor dat je je beter gaat voelen.

Ik herinner me dat ik buiten zat te rusten en dat ik plots Maika allemaal gekke sprongetjes zag maken? Ik besloot eens te gaan kijken. En dan zag ik het plots... een kikker in het gras.

Maika hoorde en rook de kikker wel maar ze zag hem niet. Ik heb dan maar de kikker vast gepakt en veilig gezet want ik zag het nog gebeuren dat ze hem ging proberen op te eten.

Wist je dat : Kikkers giftig zijn voor honden.

.