Waar het allemaal begon... Deel 1

Mijn verhaal start voor een groot stuk bij Maika. Een prachtige Amerikaanse bulldog die ik op 4 jarige leeftijd had geadopteerd. Dit was eind juni, begin juli 2020. Ik kende ze al van toen ze pup was maar ze kon toen nog niet bij mij wonen.

Note: Ik kende toen nog niet veel over hondengedrag en het gevolg van een slipketting, je ziet ook hoe dit verandert als je kijkt naar de foto's.

Het begin

Ik woonde nog thuis bij mijn ouders en volgde de opleiding ‘zelfstandig instructeur’.

Maika was een wat onzeker hondje als het gaat over mensen. Maar met liefde, geduld en respect kom je een heel eind. Als ze je kent, is het de grootste knuffelkont ooit, een speels hondje met toch best wat temperament! Maika maakte maar al te graag duidelijk wat ze van iets vond. Dit deed ze vooral door haar manier van kijken, lichaamstaal, vocaal zijn of gewoon haar zin doen. Zo was ze gewoon.

Omdat Maika ook altijd in een buitenren had geleefd, hadden we ook één thuis zelf gemaakt. Deze werd later ook ingekleed met wat speelgoed en een zwembadje. In haar ren heeft ze ook een stukje gras. In haar kotje lag ook materiaal om het warm te houden.

Ze zat natuurlijk niet heel de dag in haar kotje en liep regelmatig los in de tuin als we erbij waren.

Al wou ik haar wel graag binnen hebben.

Ze leerde kennismaken met de gezinsleden. En begin september mocht ze uiteindelijk binnen slapen in de bench. Dat vond ze absoluut niet erg. Maika had al eerder in een bench geslapen en had daar een goeie associatie mee, daarbij toonde ze ook graag dat dit op allerlei manier kon. Zo iets met 'van voor, naar achter, van links naar rechts'...

Maika werd ook vaste waakhond in het bedrijf van mijn ouders en kreeg ook daar een kussentje!

Maar Maika zou Maika niet zijn als ze ook daar wat raar op zou gaan liggen!

Wees gerust, de bench was zeker ruim genoeg, maar Maika experimenteerde graag eens met haar rustposities, en ja ze lag dan ook echt lang zo! Daarnaast had ze ook een matje gekregen.

Kruisband

Maika had ook haar kruisband gescheurd aan haar linker achterpoot en werd hier midden september 2020 voor geopereerd bij Anicura Malpertuus. De operatie was goed verlopen. Ik mocht haar ophalen. Ik wachtte nog even in de wachtruimte en hoorde een hondje janken. Ik wist direct dat het Maika was. Ik voelde mij precies als een moeder die het gehuil van haar baby altijd herkent. Mooi toch? Maika had best veel pijn en durfde niet goed wandelen. Toen ik haar in de koffer zette, jankte (bijna krijste) ze zo hard, och dit ging door merg en been. Beestje toch. Ik weet dat het beter wordt en hou me daar aan vast. Nu lopen we nog een lange revalidatie tegemoet. We merkten ook snel dat Maika haar angsten voor mensen verergerd waren door de pijn.

Ik had al eerder gehoord dat fysiotherapie goed zou zijn voor het herstel van een kruisband operatie. Daarom nam ik contact op met DAP de Hogeblekker, bij Iris. Iris gaf Maika haar tijd om aan haar te wennen. Bij onze eerste sessie met de laser, had Maika een muilband aan en mijn jas over haar kop. Mijn geur gaf Maika rust en er werd een prikkel (het zien) weggenomen. En ja hoor dit werkte goed!!

Maika merkte dat dit deugd deed en ze ging steeds liever. Hierdoor hoefde de jas niet meer over haar. En na een langere tijd kon zelfs haar muilband af. Dat is iets dat ik mij nooit kon voorstellen. Maika was daar op haar gemak en ging echt graag naar de fysiotherapeut! Als Maika haar wonde voldoende genezen was, konden we ook starten met de hydrotherapie, hierbij moest ze wandelen in een bad die gevuld werd met water. Zo versterk je de gewrichten zonder ze te belasten. En wat deed ze dat goed!

Met behulp van pijnstilling, fysiotherapie en hydrotherapie herstelde haar poot zeer goed. Helaas merkten we dat ze haar voorpoot overbelast had tijdens de revalidatie en ook hier werd tijdens de fysiotherapie aan gewerkt.

Voorpoot

Ondertussen waren we mei 2022 en Maika haar voorpoot bleef een last voor haar. Daarom besloot ik om opnieuw foto's te laten maken. Daar deden ze een MRI scan, om zeker te zijn dat ze niets zouden missen. Ik kreeg het antwoord dat Maika vooral last had van artrose. Doordat Maika op dat moment ook zwaar overgewicht had (48kg) moest ze echt wel gaan vermageren. Ik had al eerdere pogingen gedaan, maar door andere medische problemen lukte het mij niet om haar te doen vermageren. Daarom nam ik contact op met een integrale voedingsdeskundige die genoeg kennis had om dit aan te pakken. Daarnaast moest Maika ook pijnstilling krijgen voor haar artrose: Librella, een maandelijkse spuit die ik liet zetten bij de dierenarts. Ze kreeg ook al verschillende supplementen.

Librella gaf Maika weer wat vrijheid en door minder pijn te hebben, werd Maika weer actiever en kon ze weer meer genieten van het leven! Ook de gedragsproblemen verbeterden!

In Juni was Maika al goed gerevalideerd en weer helemaal haar zelf. Zalig, weer samen genieten, samen wandelen en spelen!

Gedragsverandering

In augustus 2022 begon ik toch plots weer langzaam gedragsverandering op te merken. Stopt dit dan niet, ze krijgt nu toch goeie pijnstilling? Maika speelde minder, viel meer uit op straat, reageerde heftiger als mensen binnen kwamen en vond wandelingen steeds lastiger. Ik en de rest van mijn gezin zagen anders geen verschil in hoe ze wandelde. Omdat Maika het steeds moeilijker kreeg en steeds meer pijn had, begon ik wel te twijfelen of haar kwaliteit van leven wel nog goed genoeg was. Was het moment echt al aangebroken dat ik haar moest laten gaan?

Ik gaf niet zomaar op en besloot om toch eens terug te gaan naar de dierenkliniek. Daar kregen we te horen dat ze haar kruisband aan haar rechterachterpoot had gescheurd. Dit kon opnieuw enkel met operatie verholpen worden. Eerlijk gezegd, twijfelde ik en mijn mama erg. Omdat ze ook al zoveel last had van haar voorpoot en we wisten welke weg we dan opnieuw zouden moeten afleggen. Daarbij vroeg ik mij af of het wel genoeg zou helpen. Dit deelde ik ook met de arts.

Daarop zei hij: '' Als je het niet probeert dan zul je het nooit weten, probeer je het wel en gaat het goed dan heb je haar nog langer bij je. Probeer je het wel en gaat het toch minder goed, dan weet je dat je alles gedaan hebt en kan je jezelf niets verwijten.''

Weekendje weg

Ondanks de moeilijkere periode besloot ik om nog een weekendje weg te gaan met Maika. Een onderonsje. Wij 2 <3

Ik boekte een klein huisje in de Limburg, met een mooie omheinde tuin. Ik wou een weekend waar ik echt al mijn aandacht aan haar kon geven en echt kon genieten van het samen zijn. We hoefden geen grote wandelingen. Ik had wel enkele denkspelletjes mee die we samen konden doen. Dat vond ze altijd fantastisch. We hebben beide super veel van dat weekendje genoten, eentje om nooit te vergeten.

Ook samen wakker worden hoort er helemaal bij!

D-Day

Zo gezegd, zo gedaan, 8 september wordt Maika opnieuw geopereerd. Toen ik haar mocht ophalen, was ze eigenlijk vrij rustig. Het leek alsof ze alles wel herkende en wist dat alles wel weer beter werd. Ze ging wat groggy mee naar de auto en was de rest van de rit vrij rustig. Af en toe hoorde ik haar wat piepen maar dat kwam vooral door de verdoving.

Na 6 weken benchrust had ik goede hoop, haar pootje gebruikte ze best al goed. Bij de tussentijdse controle hoorde ik dat haar bot helaas nog onvoldoende genezen was en er moesten nog 4 weken benchrust bij. Dat is meer dan 2 maand benchrust in totaal! Dat waren best lastige weken, want zowel ik als Maika waren de benchrust wat beu. Maar ja, wat moet dat moet! Ondertussen gingen we wel regelmatig naar de fysiotherapeut voor lasertherapie en oefeningen.

Throwbacks naar de fysiotherapeut sessies

Maika moet over paaltjes stappen, zodat ze mooi haar pootjes terug opheft. Deze dag had ze hier geen zin en besloot Maika gewoon alle paaltjes omver te lopen. Precies een bulldozer die aan het slopen is. Zowel Iris als ik lachen wat af!

Elke keer als we de laser gebruiken zitten ik en Iris op de rand van het hydrotherapiebad. Maika op de grond met haar rug naar ons toe. Wanneer we gaan zitten, gaan we steeds zo dicht mogelijk van het toestel zitten. Want tijdens de sessie gaat Maika steeds een beetje opschuiven tot Iris bijna niet meer met het toestel aan haar kan. Ik denk niet dat Maika dat bewust deed, maar het was toch steeds komiek om te zien.

Iris was jarig! En dat verdiende natuurlijk wel een bloemetje. En ik dacht: hoe leuk zou het zijn als Maika dit kan geven?! Dus ik dacht: Ik bind het rond haar halsband en laat haar zo binnenlopen. Laat ons zeggen dat we net binnengeraakt zijn... Want daarna volgde een grote niesbui! Huplaaa daar gingen alle bloemen de lucht in. Dat was nu eens een entree!

Ik had dit natuurlijk moeten doordenken dat bloemen een sterke geur hebben en dit dan nog eens zo dicht van de neus! Ach ja het was wel een heel grappig moment!

1 Comment